انجمن فیلمبرداران آمریکا از جف بریجز تجلیل می‌کند

جف بریجز بازیگر کهنه‌کار در مراسم سالانه انجمن فیلمبرداران آمریکا با دریافت جایزه هیات فرمانداران تجلیل می‌شود. به گزارش سینما خراسان به نقل از هالیوود ریپورتر، جف بریجز بازیگر برنده اسکار جایزه هیات فرمانداران انجمن فیلمبرداران آمریکا را در سی‌وسومین برنامه سالانه این انجمن دریافت می‌کند. این جایزه که برای دستاوردهای فوق‌العاده یک هنرمند به […]


جف بریجز بازیگر کهنه‌کار در مراسم سالانه انجمن فیلمبرداران آمریکا با دریافت جایزه هیات فرمانداران تجلیل می‌شود.

به گزارش سینما خراسان به نقل از هالیوود ریپورتر، جف بریجز بازیگر برنده اسکار جایزه هیات فرمانداران انجمن فیلمبرداران آمریکا را در سی‌وسومین برنامه سالانه این انجمن دریافت می‌کند.

این جایزه که برای دستاوردهای فوق‌العاده یک هنرمند به وی اهدا می‌شود ۹ فوریه ۲۰۱۹ در ری دالبی بالروم به این بازیگر اهدا خواهد شد.

کوین ون اوستروم رییس انجمن فیلمبرداران آمریکا دیروز از بریجز به عنوان یک استعداد شگفت‌انگیز روی پرده یاد کرد که هرگز فراموش شدنی نیست.

بریجز معمولا در صحنه‌های فیلمبرداری فیلم‌هایش به گرفتن عکس‌های پشت پرده از بازیگران، اعضای ساخت فیلم و لوکیشن‌ها می‌پردازد. پس از تکمیل هر فیلم او تصاویر را ادیت می‌کند و در قالب یک کتاب نسخه‌های آن را به همکارانش می‌دهد. او تاکنون نمایشگاه‌هایی در سراسر جهان از این عکس‌ها برگزار کرده که شامل نیویورک، موزه عکاسان هنری سن دیگو و خانه راجر ایستمن در راچستر می‌شود.

در سال ۲۰۱۳ بریجز دریافت کننده جایزه «بی‌نهایت» از مرکز بین‌المللی عکاسی بود.

سال ۲۰۰۲ کتابی از عکاسی‌های وی منتشر شد که شماری از فیلم‌های مطرح سال‌های پیش را دربرمی‌گرفت. درآمد حاصل از فروش این کتاب به صندوق فیلم و تلویزیون اهدا شد.

بریجز جایزه اسکار را برای تصویر بد بلیک در فیلم «دل دیوانه» در سال ۲۰۰۹ دریافت کرد و نامزدی اسکار را برای ایفای نقش‌هایش در فیلم‌های «اگر سنگ از آسمان ببارد»، «شجاعت واقعی»، «رقیب»، «آدم فضایی»، «رعد و برق» و «آخرین نمایش فیلم» کسب کرد.

او همچنین علاوه بر بازیگری، کار تهیه کنندگی، آهنگسازی و اجرای ترانه‌های چند فیلم را نیز برعهده داشته‌است.

این بازیگر ۶۹ ساله کارش را از سال ۱۹۵۱ آغاز کرده و از دیگر فیلم‌های او می‌توان به آیرون‌من (۲۰۰۸)، کی-پکس (۲۰۰۱)، جاده آرلینگتون (۱۹۹۹)، لبوفسکی بزرگ (۱۹۹۸) و فیشر کینگ (۱۹۹۱) اشاره کرد.