گالری Grosvenor مجموعهای از آثار دهه هفتاد پرویز تناولی را به نمایش گذاشته است. نمایشگاهی از آثار پرویز تناولی در گالری Grosvenor لندن برپاست. این نمایشگاه به آثار چاپی دهه ۱۹۷۰ این هنرمند اختصاص دارد. اگرچه تناولی به دلیل کارهای مجسمهسازی در سطح بینالمللی شناخته شده است و اغلب آثار مجسمه او در نمایشگاههای مختلف عرضه میشود، […]
گالری Grosvenor مجموعهای از آثار دهه هفتاد پرویز تناولی را به نمایش گذاشته است. نمایشگاهی از آثار پرویز تناولی در گالری Grosvenor لندن برپاست. این نمایشگاه به آثار چاپی دهه ۱۹۷۰ این هنرمند اختصاص دارد. اگرچه تناولی به دلیل کارهای مجسمهسازی در سطح بینالمللی شناخته شده است و اغلب آثار مجسمه او در نمایشگاههای مختلف عرضه میشود، اما این بار فرصتی برای علاقهمندان آثار هنری به وجود آمده است که به طور خاص شاهد کارهای چاپی این هنرمند باشند.
تناولی در سال ۱۹۷۴ مجموعهای از آثار چاپی را تولید کرد که پس از آن با استفاده از روشهای سنتی، به عنوان فرش بافته شدند. تناولی پس از چاپ سیلک اسکرین، این طرحها را برای بافندگان مختلف در سراسر ایران ارسال کرد تا تبدیل به فرش شوند. پرویز تناولی کارشناس فرش ایرانی و بافتههای عشایری است و سالهای زیادی برای شناخت گبه، میان عشایر و روستاییان رفتوآمد داشت. او که با آثار پژوهشی در این زمینه توانسته دست بافتههای ایرانی را به جهانیان معرفی کند، تبدیل چاپهای مدرنیستی به فرش را انجام داد و این کار را میتوان بخشی از یک تحقیق مداوم در زمینه دوگانگی میان سنت و مدرنیته دانست.
توجه تناولی به چاپ آنقدر عمیق بود که او را به تالیف کتاب «تاریخ گرافیک در ایران» واداشت. تناولی در این کتاب حاصل کار جمعی از بهترین تصویرگران کتابهای چاپی را جمعآوری کرده است که آنها را میتوان اولین گرافیستهای ایرانی دانست. از نظر تناولی توجه به اولین تصویرگرانی که در زمانی نه چندان دور به کمک چاپ سنگی درصدد تصویرگری کتابها برآمدند، در کشور ما همواره مغفول مانده است. او تلاش کرده است خوانندگان کتاب را با دورهای از تاریخ هنر ایران در زمینه هنر گرافیک آشنا کند و قدمی در راستای پر کردن حفره ارتباطی ما با گذشتگان بردارد.
او در قسمتی از کتاب تاریخ گرافیک در ایران نوشته است: « چگونه است که مردم فرنگ که مخترعان و عرضهکنندگان ماشینآلات جدیدند و هر روز از آنها استفاده میکنند، به انواع قدیمیتر نیز ارج مینهند و برای آنها موزههایی مخصوص میسازند؛ اما خلاف آنها، ما همین که به محصولی نو دست یافتیم، از کهنهاش چنان دلآزار میشویم که آن را به دور میاندازیم و نابود میکنیم راستی چرا ایرانیان که شیفتهی نوآوری هستند و اندکی پس از هر اختراع، آن مصنوع را به ایران میآورند و باعث شور و شوق جامعه میشوند، رغبتی به ثبت و نگهداری آنها ندارند؟ کجاست اولین ماشینهای دوربینهای عکاسی و سینماتوگرافی؟ و کجاست آن همه دستگاه چاپ و هزاران سنگ آنها؟«نمایشگاه آثار چاپی پرویز تناولی که از ۲۶ آوریل آغاز به کار کرده است تا ۸ می ادامه دارد و در کنار نمایش آثار، کاتالوگی همراه با تاریخچه آثار چاپی تناولی ارائه شده است./هنر آنلاین
این مطلب بدون برچسب می باشد.
Δ