انتشار یک کتاب موسیقایی به قلم سه نوازنده سنتور

سیاوش کامکار، مهیار طریحی و مصطفی مومنیان سه هنرمند شناخته عرصه سنتور نوازی در تازه ترین فعالیت خود یک اثر پژوهشی – موسیقایی را منتشر کردند. به گزارشس سینما خراسان، به تازگی کتاب «رقص مضراب» شاملِ ۲۲ قطعه برای سنتورنوازی معاصر با قلم سیاوش کامکار، مهیار طریحی و مصطفی مومنیان توسط انتشارات هستان منتشر شده […]

سیاوش کامکار، مهیار طریحی و مصطفی مومنیان سه هنرمند شناخته عرصه سنتور نوازی در تازه ترین فعالیت خود یک اثر پژوهشی – موسیقایی را منتشر کردند.

به گزارشس سینما خراسان، به تازگی کتاب «رقص مضراب» شاملِ ۲۲ قطعه برای سنتورنوازی معاصر با قلم سیاوش کامکار، مهیار طریحی و مصطفی مومنیان توسط انتشارات هستان منتشر شده است.

خالقان این اثرپژوهشی درباره این کتاب توضیح داده اند: «حس زیبای یادگیری و یاددادنِ هم‌زمان، انگیزه‌ اصلی انتشار این کتاب است.

از روزی که با افتخار در محضرِ استاد اردوان کامکار شاگردی کردیم و شیوه‌ سنتورنوازی معاصر را آموختیم بیش از یک دهه می‌گذرد. از آن زمان تا به امروز اشتیاقِ آموزش آنچه فرا گرفته‌ایم در وجود ما جای گرفته و آموزش بخشی جدایی ناپذیر از فعالیت‌های حرفه‌ای ما شده ست. پس از گذراندنِ فراز و فرودهای فراوان و همدلی‌هایی که در دوره‌ آموزش پدید آمد، همچنین اجرای کنسرت‌های تریو برای سنتور و همکاری در مستر کلاس‌های استاد کامکار، بر آن شدیم تا از آنچه اندوحته بودیم، بهره گیریم و در کنسرت‌های مختلف قطعات یکدیگر را اجرا کنیم و پس از هر اجرا، پیشنهادها و انتقادات درباره‌ی آن قطعات را با همراهی یکدیگر بررسی کنیم.

این کار در فضایی دوستانه از یک‌سو و سخت‌گیری‌ها و نکته‌سنجی‌های استادمان، از سوی دیگر انجام می‌پذیرفت. هم‌زمانی این دو حس و فضا، تجربه‌ای بی‌مانند برای ما رقم زد تا علاوه بر به‌کارگیریِ نقدهای سازنده و تمیز نهادن بین سره و ناسره، با سلیقه‌ آهنگ‌سازی یکدیگر بیش‌تر آشنا شویم. حاصلِ آن تجربه‌ دل‌چسب، که به دست آوردنِ آن به هیچ‌روی آسان نبود – این مجموعه قطعات از سه آهنگ‌ساز به شیوه‌ی سنتورنوازی معاصر است.»

نویسندگانِ این اثر تلاش کرده‌اند تا این کتاب برای علاقه‌مندانِ شیوه‌ سنتورنوازی معاصر که تا به حال فقط کتاب اردوان کامکار را در اختیار داشته‌اند، به عنوانِ یک منبع درنظر گرفته شود و در اشاعه این شیوه قدم بردارند.

در این میان نویسندگان این نکته را لحاظ کرده‌اند که ضرورتی ندارد تا آثار به ترتیب اجرا شوند و این قطعات بر اساس دشواری در اجرا و نکاتِ تکنیکی‌ای که خاصِ این شیوه است مرتب نشده‌اند.