یک پژوهشگر مطرح با اشاره به افزایش کمی فستیوال‌ها و رویدادهای مرتبط با موسیقی اقوام به میزبانی بخش خصوصی نسبت به کم‌توجهی نظارت کیفی دولت در این حوزه انتقاد کرد. به گزارش پایگاه خبری سینما خراسان، هوشنگ جاوید پژوهشگر و مولف صاحب نام موسیقی نواحی گفت: یکی از بزرگ ترین معضلاتی که طی سال‌های اخیر […]
یک پژوهشگر مطرح با اشاره به افزایش کمی فستیوال‌ها و رویدادهای مرتبط با موسیقی اقوام به میزبانی بخش خصوصی نسبت به کم‌توجهی نظارت کیفی دولت در این حوزه انتقاد کرد.
به گزارش پایگاه خبری سینما خراسان، هوشنگ جاوید پژوهشگر و مولف صاحب نام موسیقی نواحی گفت: یکی از بزرگ ترین معضلاتی که طی سال‌های اخیر آسیب‌های زیادی را به بدنه موسیقی نواحی ایران وارد کرده، تولد رویدادها و فستیوال‌هایی است که با استفاده از امکانات بخش خصوصی در حوزه موسیقی نواحی فعالیت مشغولند. این رویدادها به اعتقاد من از بنیاد و بنیه علمی کافی برخوردارنیست و من نمی‌دانم با چه دلیل و توجیهی برگزار می‌شوند.
وی ادامه داد: من براین باورم برگزاری چنین فستیوال‌هایی که با حمایت‌های مالی خوبی هم برخوردار می‌شوند چه مبنای علمی و کارشناسی شده‌ای دارند که باید به آن‌ها به‌عنوان یک جریان موثر در حوزه موسیقی اقوام ایران اشاره کرد. آیا دولت در این زمینه کارپژوهشی و نظارت کیفی روی این جشنواره‌ها و فستیوال‌ها دارند؟ یا خیر فقط آنچه برای دوستان دولتی مهم است اعطای مجوز به رویدادی در بخش خصوصی است که توان برگزاری آن از عهده دولت خارج است.
این مولف و مدرس دانشگاه تصریح کرد: بنده سال‌های بسیار زیادی است که در عرصه موسیقی نواحی ایران فعالیت می‌کنم و خوشبختانه انتفاعی از این رویدادهای خصوصی ندارم که بخواهم براساس حسادت‌ها و غرض‌ورزی‌های شخصی دست به انتقاد از این فستیوال‌ها بزنم. اما صرف اینکه فلان شخص یا افراد دارای سرمایه هنگفتی برای تهیه‌کنندگی و حمایت از یک جریان فرهنگی است می‌تواند شاخص درستی در جهت اعطای مجوز برای برگزاری یک رویداد در حوزه موسیقی نواحی باشد؟ من واقعاً نمی‌دانم چرا کار به اینجا رسید که هر مجموعه‌ای می‌تواند به راحتی و بدون کارشناسی دست به برگزاری رویدادی بزند که اصلا وجوه علمی و صحیحی ندارد.
جاوید گفت: بنده در این مدت شاهد برگزاری فستیوال‌ها و رویدادهای متعددی در تهران و شهرستان بودم که اصلا تاثیر چندانی در بهبود اوضاع فعلی موسیقی نواحی ایران ندارد و فقط محلی برای عرضه برخی افراد برای درآمدزایی به‌عنوان هنرمند یا اجرای افرادی است که پیشینه فرهنگی هنری آن‌ها در برابر هنرمندان واقعی این عرصه در هراستان بسیار کمتر و بی‌کیفیت تر است. من واقعا نمی‌دانم این چه حمایتی است که فلان نوازنده یا گروه باید به نام موسیقی نواحی در ایستگاه‌های مترو و اماکنی از این دست اجرای برنامه داشته باشند؟ آیا اجرای موسیقی نواحی در کنار پختن آش و عرضه لواشک محلی می‌تواند شرایط خوبی برای معرفی یک جریان موسیقی باشد؟ یا نه این به صرف درامدزایی و پول در جیب برخی ریختن افرادی است که می‌خواهند از این شرایط ثروت اندوزی کنند؟
این هنرمند ادامه داد: ما در این سالها شاهد برگزاری جشنواره موسیقی مختلف توسط بخش خصوصی هستیم که در یک چارچوب بنیادین و علمی انصافا تاثیر خوبی در شکل و شمایل آنچه برای خود انتخاب کرده اند، داشتند. اما واقعا نمی‌دانم چرا با رشد قارچ‌گونه فستیوال‌ها و رویدادهای که مرتبط با موسیقی نواحی ایران است هیچ نظارت کیفی وجود ندارد؟ آیا دست‌اندرکاران برگزاری فلان فستیوالی که با پشتوانه خوب مالی اداره می‌شود از نظر مردم شناسی و پژوهش‌های علمی کار درستی انجام داده که دوستان دولتی به راحتی برای آن‌ها مجوز صادر می‌کند؟ شاید عده‌ای چنین استنباط کنند که بنده به دلایل شخصی این انتقادات را وارد می‌کنم اما لازم است بگویم بنده در این سالها کاری را که باید می‌کردم، انجام دادم، کتاب‌هایم را نوشته‌ام و بر حسب وظیفه‌ای که داشتم کارهایی را برای اشاعه و حفظ موسیقی اقوام ایران لازم می‌دانستم به حد لیاقت انجام دادم. اما سئوالم این است که این فستیوال‌ها و رویدادها چه جریانی ساخته که باید به آن امیدوار باشیم؟
وی در بخش پایانی صحبت‌های خود تصریح کرد: توصیه من به برخی از دوستان که تلاش‌شان برای من قابل احترام بوده، این است که لطفا روی شانه کسی سوار نشوید. لطفا کاری را ادامه ندهید که دیگران مدتی آن را انجام دادند اما بعد از عدم توفیقی که در راهشان پیدا کردند شرایط دیگری را برای خود رقم زدند که گویی دیگر هیچ کسی را غیرازخودشان قبول ندارند.
Δ