نمایشگاه نقاشی‌های داوود زندیان در گالری ایرانشهر شامل چیدمانی از تصاویر است که مهارت نقاشانه زندیان و علاقه او به تاریخ، بایگانی، گردآوری و گرامی‌داشت خاطرات را تصویر می‌کند. به گزارش سینما خراسان، نمایشگاه نقاشی‌های داوود زندیان از روز جمعه ۱۱ بهمن ماه در گالری ایرانشهر به نشانی خیابان کریم‌خان زند، خیابان شهید عضدی (آبان […]
نمایشگاه نقاشی‌های داوود زندیان در گالری ایرانشهر شامل چیدمانی از تصاویر است که مهارت نقاشانه زندیان و علاقه او به تاریخ، بایگانی، گردآوری و گرامی‌داشت خاطرات را تصویر می‌کند.
به گزارش سینما خراسان، نمایشگاه نقاشی‌های داوود زندیان از روز جمعه ۱۱ بهمن ماه در گالری ایرانشهر به نشانی خیابان کریم‌خان زند، خیابان شهید عضدی (آبان جنوبی)، خیابان سپند، پلاک ۱/۶۹ با حضور این هنرمند نقاش و جمعی از هنرمندان افتتاح شد و تا ۵ اسفندماه ادامه خواهد داشت.
مجموعه آثاری که از زندیان در گالری ایرانشهر به نمایش درآمده، شامل چیدمانی از تصاویر است که مهارت نقاشانه زندیان و علاقه او به تاریخ، بایگانی، گردآوری و گرامی‌داشت خاطرات را تصویر می‌کند.
داوود زندیان عضو انجمن هنرمندان تصویری نروژ، خانه هنرمندان ایران و بنیاد ملی نقاشان نروژ است و هم اکنون سومین باری است که این هنرمند نقاشی‌هایش را در ایران به نمایش درمی‌آورد. شیوه نقاشی داوود زندیان بسیاری از مشخصات نقاشی معاصر را داراست: بیانگری در طرح و رنگ؛ روایتگری؛ طرد قواعد مرسوم پیشین در باب سبک و انسجام ساختار، ترکیب‌بندی و رنگ؛ کنار هم‌نشینی ساحت‌ها و زوایای دید متفاوت؛ و عدم تمایل به آرمانی کردن تصویر. نقاشی‌های فیگوراتیو و بسیار بیانگر داوود زندیان برای نخستین بار پس از سال‌ها در دی ماه ۱۳۹۷ در گالری ایرانشهر به نمایش درآمد و با استقبال شایان توجه جامعه هنری ایران مواجه شد. گزیده‌هایی از مجموعه-های «کافه گلشن»، «عکاس‌خانه آقای ادیب» و «مجموعه نوستالژی» که در سال گذشته به نمایش درآمد انسان‌ها را در موقعیت‌های مختلف، رو به بیننده و در میان اشیا و پس زمینه‌هایی به تصویر می‌کشید که با هویت و خاطرات آنها پیوند داشت.
امیر نصری در استیتمنت این نمایشگاه درباره آثار داوود زندیان نوشته است: «در نقاشی‌های داوود زندیان هر خاطره‌ای همچون یک مقبره عمل می‌کند. در هر مقبره انبوهی از تصاویر در هم تنیده‌اند. این تصاویر با بازگشت به گذشته و ستایش قطعاتی از آن پذیرش مرگ، فقدان و «زمان ازدست‌رفته» را به تعویق می‌اندازند. گذشته همچون یک کل منسجم نمودار نمی‌شود، بلکه در قطعات، گسست‌ها و اشیا خودش را آشکار می‌سازد. گذشته همچون روحی سرگردان نیست که گاهی در اینجا یا آن‌جا باشد؛ گذشته بخشی از حافظه‌ی اشیا است. اهمیت اشیا در نقاشی‌های زندیان به خاطر همین تاکید بر گذشته است. اشیا تجسم روح گذشته و بخشی از آن هستند. آنها کارکردی دوگانه دارند: از طرفی زنده بودن گذشته را تضمین می‌کنند و از طرف دیگر شاهدی برای از میان رفتن و مرگ مضاعف گذشته‌اند.
کیفیت نوستالژیک اشیا به این سویه دوگانه آنها اشاره دارد. زندیان در بسیاری از آثارش با توسل به نوستالژی و ترسیم امور متعلق به گذشته، خودش را به ظاهر از بار خاطراتش خلاص می‌کند و برای این خلاصی از مؤلفه‌های تکرار شونده نظیر دوربین بهره می‌گیرد تا نشان دهد که همان مؤلفه‌های قبلی همواره در صورت‌های جدیدی تکرار می‌شوند. اساساً این میل به یادآوری پاسخی به بخشی از اضطراب‌های وجودی است و نقشی پالایش‌گر دارد. این شگرد غالب در آثار زندیان با کتاب‌خانه‌های او دستخوش تغییر می‌شود و در آنها با رهیافت دیگری از جانب نقاش مواجهیم. او با بازنمایی کتاب‌ها و کتابخانه‌ها، برخلاف نقاشی‌های قبلی‌اش به دنبال برون‌ریزی خاطرات نیست، بلکه در آنها درصدد پنهان ساختن گذشته است. بهتر است بگوییم که آنها را در این کتاب‌ها مدفون می‌سازد. کتابخانه‌ها دفتر خاطرات نقاش هستند که گذشته را از خواننده یا بیننده پنهان کرده است.»
Δ