بیش از ۱۲۰ فعال جوان حوزه تئاتر طی نامه‌ای به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیرکل هنرهای نمایشی خواستار رسیدگی به شرایط فعلی تئاتر و فعالیت‌های تئاتری شدند. به گزارش سینما خراسان، تئاتر طی دهه‌های گذشته همیشه با شرایط سخت دست و پنجه نرم کرده و معضل بودجه همواره گریبان تئاتر و فعالان آن […]
بیش از ۱۲۰ فعال جوان حوزه تئاتر طی نامه‌ای به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیرکل هنرهای نمایشی خواستار رسیدگی به شرایط فعلی تئاتر و فعالیت‌های تئاتری شدند.
به گزارش سینما خراسان، تئاتر طی دهه‌های گذشته همیشه با شرایط سخت دست و پنجه نرم کرده و معضل بودجه همواره گریبان تئاتر و فعالان آن را گرفته است اما این روزها شرایط سخت و تیره‌تر شده است؛ کرونا نفس تئاتر را به شماره انداخته و گویا قصد دارد در آماری که ارائه می‌دهد نام تئاتر را هم به عنوان یکی از قربانیان خود در لیست قرار دهد.
با به شماره افتادن نفس تئاتر، معیشت و زندگی بسیاری از فعالان تئاتر از پیشکسوت گرفته تا جوان به خطر افتاده و هر روز این خطر پررنگ‌تر می‌شود.
در حالی که فعالیت‌ها و مشاغل دیگر پابرجا هستند و حتی مشاغل پرخطر به کار خود ادامه می‌دهند این تئاتر است که تعطیل شده و گویا کاری از دست مدیران و تصمیم گیرندگان فرهنگی و هنری برای جلوگیری از این تعطیلی و توقف بر نمی‌آید.
در شرایطی که تئاتر ناامیدتر از گذشته شده و یأس و ناامیدی بر چهره فعالان تئاتری نقش بسته، بیش از ۱۲۰ فعال جوان تئاتر نامه‌ای به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیرکل هنرهای نمایشی نوشته‌اند تا شاید از این طریق بتوانند شاهد اقدامی عاجل و تأثیرگذار از سوی آنها باشند.
در این نامه چنین آمده است:
«خطاب به مسئولین تئاتر یا وزیر فرهنگ و ارشاد و مدیرکل هنرهای نمایشی؛
در این بیغوله تاریک اجتماعی و اقتصادی، در این روزهای سخت‌گذر و بی تکرار، که بودنمان را آمارِ مرگ تراز می‌کند؛ بی‌حرفِ اضافی آنچه بیشابیش جلوه می‌کند رخوت و گریز و کمبود است. بی‌حضوری و انزوا ما را به سیاه‌چاله کور «تعلیق» وامی‌گذارد و محافظه‌کاری و انفعال، صورت نمادین خشونت را پنهان می‌کند.
تئاتر، هنر جمعی رو به افولی که توانش در حضور است حالا در پی تنهایی‌ها و تاریکی‌ها کم‌جان و بی‌فروغ شده؛ و آنچه بیش از پیش در این هشت ماه اخیر رُخ عیان کرده بی‌کفایتی مدیران تئاتر است؛ مدیرانی که نه در گرفتن حق و حقوق تئاتری‌ها قدمی برداشته‌اند و نه در حمایت از احوال نامراد این روزهای این قشر.
حال که احوال‌مان در گرو آمار و ارقام است و کنترل ویروس از دست گریخته، مدیریت قاطع و کنش‌مند می‌تواند از تعطیلی دائم تئاتر با وجود بازگشایی موقت، جلوگیری کند. آنچه در بندهای پیش رو می‌آید شاید همه مطالبات گروه‌های متضرر را بیان نکند اما آغازی‌ست بر گفت‌وگو و مشورت بین گروه‌ها و مسئولین.
امضای این نامه غیررسمی، توسط گروه‌های نمایشی فعال و مستقل، تایید شخص یا گروه خاصی نیست و تنها به نفع هنر تئاتر خواهد بود.
١. خواهان بازگشایی مجدد اجراهای تئاتر هستیم تا در این میان گروه‌هایی که در طی چند ماه تعطیلی نمایشی را آماده کرده‌اند و یا در حال اجرا بوده‌اند به اجرای خود ادامه دهند.
٢. در صورت بازگشایی مجدد، از طرف منابع معتبر و موثق به مخاطبان تئاتر این اطمینان داده شود که در فضای تماشاخانه با وجود ماسک و ضد عفونی کردن سالن و فاصله‌گذاری و ظرفیت ۵٠ درصدی بلیت‌فروشی این ویروس منتقل نخواهد شد. این مهم با اطلاع‌رسانی در رسانه‌ها و خبرگزاری‌ها تایید شود.
٣. حمایت بی‌قید و شرط از تماشاخانه‌ها و مجموعه‌های تئاتری برای جلوگیری از ورشکستگی و تعطیلی دائم این مجموعه‌ها، با پرداخت وام و حمایت‌های غیرمالی.
۴. تضمین عدم تعطیلی مجدد اجراها از طرف ستاد ملی کرونا با این شرط که تمام گروه‌های اجرایی و تماشاخانه‌ها موظف به رعایت سفت و سخت پروتکل‌ها خواهند بود. در صورت تعطیلی و بازگشایی چندباره و مقطع، با ریزش مخاطب و دل‌زدگی گروه‌ها تمایلی به اجرا رفتن نخواهیم داشت.
۵. اجرای تئاتر در یک هفته یا ۲ هفته شکل نمی‌گیرد و هزینه‌های تولید تنها معطوف به دوره‌ی اجرا نیست. تمرین تئاتر از ٣ ماه تا ١ سال متغیر است و در طول تمرین اجاره‌ی پلاتو و خورد و خوراک و رفت و آمد نیز دخیل است.
۶. اعطای وام و حمایت مالی بدون پروسه‌های اداری زجرآور از طرف نهادهای دولتی تئاتر برای اجراهایی که در دوره‌ی کرونا به روی صحنه رفته‌اند یا متوقف شده‌اند.
٧. برگزاری جلسه‌ای با حضور گروه‌های متضرر توسط مدیران و مسئولان تئاتر و مشورت با گروه‌ها برای ادامه‌ی روند اجرا.
٨. تبلیغات رایگان مجازی و محیطی و رسانه‌ای برای اجراهای روی صحنه. نمایش‌هایی که در این دوره اجرا می‌روند بر این باورند که چراغ تئاتر حتی بدون بازگشت مالی باید روشن نگاه داشته شود تا مخاطب دوباره اعتماد از دست‌رفته‌اش جلب شود.
٩. اختصاص تخفیف دولتی در قالب اعطای بلیت رایگان به تماشاگران تئاتر و پرداخت هزینه‌ی بلیت از طرف نهادها به گروه‌های اجرایی. در این دوره بسیاری به خاطر درآمد کم و عدم درآمد باثبات تئاتر را گزینه‌ی نهایی قرار می‌دهند.
١٠. در صورت عملی شدن و اجرایی کردن این بندها، گروه‌ها در امنیت مالی و جانی نسبی به اجرای خود خواهند پرداخت و بی‌اعتنایی و عدم رسیدگی و عدم حمایت از طرف دستگاه‌های مرتبط، این پیام را منتقل خواهد کرد که بازگشایی مجدد موقتی‌ست و گروه‌ها نیز تمایلی به اجرا نخواهند داشت.»
Δ