احمد رضا درویش، عصر دیروز چهارشنبه، در نشست “بزم رزم” که در پردیس مهر کوهسنگی مشهد برگزار شد، به بیان دیدگاه‌های خود در خصوص سینما و فیلمسازی، پرداخت.
درویش در ابتدای سخنان خود اظهار داشت:اگر ما فیلمسازها حرفی برای گفتن داریم، باید فیلم بسازیم و حرفمان را در اثر مطرح کنیم. صحبت کردن در مورد آثار، مربوط منتقدین است، نه ما.
وی در ادامه به فیلم‌های نمایش داده شده در این نشست اشاره کرد و گفت: این فیلم‌ها، واکنش به یک پدیده ملی و حتی جهانی، یعنی جنگ ۱۲ روزه ایران بودند. تفاوت‌های جنگ دفاع مقدس با جنگ ۱۲ روزه از نظر تسلیحاتی و شکل جنگ، و همچنین تفاوت امکانات و تجهیزات فیلمسازان در آن دوران با امروز، نکاتی است که باید مورد توجه قرار گیرد.
این کارگردان با تاکید بر اهمیت فاصله‌گذاری در سینما، تصریح کرد: اولین کاری که یک فیلمساز بهتر است انجام دهد، رعایت عنصر فاصله‌گذاری است. اگر نتوانیم فاصله‌گذاری کنیم، فیلم از الفبای سینما خارج می‌شود و به سمت شعارزدگی می‌رود.
او افزود: اگر فیلمساز احساسات خود را مدیریت و فاصله‌گذاری را رعایت نکند، فیلمش ارزش هنری نخواهد داشت و صرفاً یک روزنامه‌نگار خواهد بود.
به زعم درویش دوربین یک اسلحه خطرناک است که اگر صاحب آن تمرکز کافی نداشته باشد ، به خود او حمله می‌کند. کسی که دوربین به دست دارد، در بحران‌هایی مانند جنگ، بی‌‌پناه‌ترین آدم است، چون همه اسلحه‌ها به سمت کسی که می‌خواهد با دوربین حرف بزند شلیک می‌شود.
او در پایان خاطرنشان کرد: ما وقتی فیلم می‌سازیم، باید طبق الفبای فیلمسازی باشد. اگر صرفاً بر اساس احساس فیلم بسازیم، فیلمی خواهد بود که ارزش نشستن بعد از آن و صحبت کردن در مورد آن را نخواهد داشت.
Δ