غرفه ایران در پنجاه و هشتمین بینال ونیز با شعار «از بودن و سرودن» امروز جمعه ۲۰ اردیبهشت ماه با نمایش آثار سه هنرمند افتتاح شد. به گزارش سینما خراسان، غرفه ایران در بینال ونیز با عنوان «از بودن و سرودن» جمعه ۲۰ اردیبهشت ماه با حضور هادی مظفری مدیرکل هنرهای تجسمی، احسان آقایی رئیس […]
غرفه ایران در پنجاه و هشتمین بینال ونیز با شعار «از بودن و سرودن» امروز جمعه ۲۰ اردیبهشت ماه با نمایش آثار سه هنرمند افتتاح شد.
به گزارش سینما خراسان، غرفه ایران در بینال ونیز با عنوان «از بودن و سرودن» جمعه ۲۰ اردیبهشت ماه با حضور هادی مظفری مدیرکل هنرهای تجسمی، احسان آقایی رئیس موزه هنرهای معاصر تهران و هنرمندان در میدان سن مارکو ونیز افتتاح شد.
رضا لواسانی با اثر «زندگی»، سمیرا علیخانزاده با اثر «شبح صلب خاطره» و علی میرعظیمی با اثر «شاهد آواز» از ایران در پنجاه و هشتمین بی ینال هنر ونیز حضور دارند.
تاکنون مدیران گالری‌ها، موزه‌ها و خبرنگارانی از جمله یوآخیم گیر، مدیر گالری ملی برلین، آندره آ دل گو تریکو، مدیر دپارتمان هنر معاصر دانشگاه برارا میلان، دورتو بریل، کیوریتور موزه برلین، تیم کرن ول، Art newspaper و جمعی از ایرانیان مقیم ایتالیا و خبرنگاران رسانه‌های ایتالیا پیش از افتتاحیه رسمی از غرفه ایران در بی ینال ونیز دیدن کردند.
پیش از این، سه هنرمند حاضر در بینال ونیز در نشستی درباره کارهای خود توضیحاتی به خبرنگاران ارائه کردند. رضا لواسانی یکی از هنرمندان حاضر در رویداد پنجاه و هشتم ونیز درباره کارش گفت: عنوان اثر من، زندگی است و چون در حوزه زبان فارسی و شعر سال‌ها فعال هستم و کارهایم به طور پیوسته در این حوزه است و بیشترین تلاش من این است که در تصاویرم شعر و زبان را به نمایش بگذارم. ابعاد این کار، ۱۷ متر است و پاپیه ماشه با مواد بازیافتی کار شده است.
اثر «زندگی» از رضا لواسانی
سمیرا علیخانزاده دیگر هنرمند حاضر در ونیز بیان کرد: ۲ سال پیش نمایشگاهی از آثارم در گالری اثر برگزار شد و وقتی قرار شد برای ونیز کار بدهم، سعی کردم کاری ویژه انجام دهم. «شبح صلب خاطره» عنوان اثرم است که در مورد نبودن آدم‌ها در عکس‌ها است. این کار ۵ لته است که روی دیواری ۱۱ متری نصب می‌شود و به دلیل نقش بستن خاطره شبح‌وار آدم‌ها نامگذاری شده است.
اثر «شبح صلب خاطره» از سمیرا علیخانزاده
چیدمان «شاهد آواز» عنوان اثر علی میرعظیمی است. وی در مورد این اثر گفت: سینما را خیلی دوست دارم و از طرف دیگر نوشتار و مدیوم هنر استعاره‌ای است که قبل و بعدش را شدت می‌بخشد. این کار به طور مشخص از حدود سه سال پیش آغاز شده و روی مفهومی سینمایی ادبی کار می‌کند و شات ریورس شات را نمود می‌دهد که تاثیرگرفته از آثار ژان لوک گدار درباره بوسنی و فلسطین است. خام بودن متریال در این کار بسیار مهم است و از آهن، چوب، شیشه، سلفون، لامپ و … استفاده کرده‌ام.
Δ