به گزارش سینما خراسان، «زودپز» یک کمدی نوستالژیک است که داستان آن در اوج بمب‌باران‌های تهران توسط صدام، در اواسط دهه شصت می‌گذرد. فیلم در تمام دو ساعت از مخاطب خنده می‌گیرد، اما فیلمنامه حفره‌هایی دارد که قابل اغماض نیست.
از طرفی این فیلم چند ویژگی قابل توجه دارد، مانند اولین حضور نوید محمدزاده در یک اثر کمدی، شوخی با موضوع شهادت، ساخت فیلم تاریخی توسط رامبد جوان و پرداختن به شرایط اجتماعی دوران جنگ از منظر کمدی. دهه شصت، دهه عجیبی در تاریخ معاصر ایران است.
سالهای اول پس از پیروزی انقلاب و جنگ تحمیلی شرایط متناقضی را در کشور به وجود آورده بود. هنوز بسیاری از افراد خود را با تغییرات وقف نداده بودند و همین موضوع باعث به وجود آمدن اتفاقات خنده‌دار می‌شد. در این میان سواستفاده از جنگ و شرایط آن هم موضوعی قابل توجه بود.
«زودپز» دقیقا داستان مواجهه یک خانواده سطح پایین تهران با همین تناقضات سالهای دهه ۶۰ و همچنین سواستفاده افراد خلافکار خانواده است. شوخی با مفهوم شهادت پیش از این هم در «لیلی با من است» صورت گرفته بود و در «اخراجی‌ها» هم امتداد پیدا کرد.
اما «زودپز» در منطقه جنگی نیست. بلکه در وسط شهر تهران و پایتختی است که هر شب بمب‌باران می‌شود و آسایش از مردمش گرفته شده. اما دو نفر می‌خواهند جنازه‌ای را به عنوان شهید جا بزنند تا از این موضوع سواستفاده کنند.
زودپز اما حفره های غیر قابل انکاری در فیلمنامه دارد که براحتی نمی توان از آن گذشت. حتی به جرات می توان گفت که زودپز فاقد فیلمنامه ای مستحکم و استاندارد است که بر روی یک خط استوار است (جنازه ای که در بحبوحه جنگ برای شهید جا زدنش ازین دست به آن دست می شود). این فقدان، فیلم را به مجموعه ای از کمدی های کلامی و موقعیت تبدیل کرده است که کلیپ وار بهم چسبیده اند.
فیلم جدید رامبد جوان شاید از شوخی های مبتذل رایج و کمدی های بزن و بکوب سالهای اخیر فاصله گرفته است اما به لحاظ ساختار هیچ شباهتی به یک فیلم ماندگار از خود رامبد جوان مثل «ورود آقایان ممنوع» ندارد.
در نهایت زودپز بخاطر رها نشدن ریتم خنده از مخاطب حین تماشای فیلم، امضای تنابنده به عنوان نویسنده ای توانمند در حوزه طنز و همچنین بازی متفاوت محمد زاده و کارگردانی قابل قبول جوان نمره قبولی می گیرد و برای یکبار تماشای فیلم ارزش وقت گذاشتن دارد.
Δ