نخستین فیلم یوسف حاتمی کیا ماجرای مردی به‌نام «حامد» است که بدون اطلاع خانواده همسرش، با سرمایه آن‌ها، خود و شریکش سه شمش طلا خریده است. او شمش‌ها را در خانه مادر همسرش پنهان کرده است، اما درست سر بزنگاه متوجه می‌شود که شمش‌ها در آن خانه گم شده‌اند.
انگار، در فضای کلان فرهنگ و سیاستگذاری‌های مربوط به آن، اتفاقاتی دارد می‌افتد. همه چیز انگار، یک تکانی خورده است. ورود به بخشی از زندگی قهرمان‌ها، راحت تر شده است.
آثار سیاسی در سینمای ایران کم نیستند. به خصوص فیلم‌هایی که در جشنواره فجر حضور داشته‌اند و حواشی بسیاری نیز برای آنان ایجاد شده است.
دوازده فیلم در جشنواره فیلم فجر اکران شده، در حداقل ۶ فیلم از ۱۰ فیلم باقیمانده هم با توجه به سوژه قدیمی خود، قطعا از ماسک و دیگر نمادهای کرونا استفاده نکرده‌اند، اکنون با این پرسش مواجه هستیم که دلیل مقاومت سینماگران ایرانی در برابر این اتفاق رئالیستی ملتهب چیست؟
داستانی از روزهای پایانی زندگی داریوش رضایی‌نژاد یکی از دانشمندان هسته‌ای که در عملیات تروریستی به شهادت رسید.
آثار سیاسی در سینمای ایران کم نیستند. به خصوص فیلم‌هایی که در جشنواره فجر حضور داشته‌اند و حواشی بسیاری نیز برای آنان ایجاد شده است. فیلم «ضد» به کارگردانی امیر عباس ربیعی که در بخش سودای سیمرغ جشنواره چهلم حضور دارد، جدیدترین فیلم سینمایی با محتوای سیاسی در کشور ماست.
«بی‌مادر» داستان خوبی دارد؛ انتخاب‌های از سر اجبار که انسان را وادار می‌کند تن به هرکاری بدهد، بخصوص یک زن در مقام یک مادر که برای نجات جان فرزند خود از جان خویشتن هم می‌گذرد اما متاسفانه باید گفت که این سوژه خوب قربانی یک پرداخت ضعیف و یک فیلمنامه ضعیف‌تر شده و از دست رفته‌است.
«دسته دختران» از فیلم‌های به شدت پرزحمت جشنواره چهلم است که با توجه به خلق فضاهای سخت و پر مشقت جنگی اثری قابل تامل و تحسین برانگیز است.
شاید فیلم «بی مادر» اقتباسی آزاد و دیگرگونه از داستان شیخ صنعان و دختر ترسا باشد. اگر فرض را بر این اقتباس یا برداشت آزاد بگذاریم، کاش فیلم بیشتر صیقل میخورد.
صحنه پایانی «ملاقات خصوصی»، یک تصویر خوب و ماندگار در ذهن مخاطب می‌سازد: عشق، زندان را هم گلستان می‌کند.