همه چیز در «زودپز»، خیلی زود از روی اجاق برداشته شده و ناپخته است؛ از موقعیت‌هایی که با شتاب‌زدگی موشک‌های درون فیلم پشت سر هم ردیف می‌شوند تا خلق رابطه بین دو کاراکتر اصلی که بار آن را به تمامی، خودِ تنابنده به دوش می‌کشد.
یکی از پرحاشیه‌ترین دنبال‌های سینما در چند سال اخیر بوده است. قسمت اول فیلم «جوکر» تبدیل به یکی از غافلگیرکننده‌ترین آثار سال شد و با فروشی بیش از یک میلیارد دلار در گیشه‌های سینما، عملکردی فوق العاده برای سازندگان رقم زد و همچنین، خواکین فینیکس را هم به اسکار رساند.
«ماده» که در بخش اصلی جشنواره کن به نمایش درآمد، دومین فیلم بلند فارگیت است. این فیلم بر علاقه‌ی کارگردان به موضوع طرد شدن زنان در جامعه‌ی مردسالار بنا شده است، موضوعی که او برای اولین بار در فیلم هیجان‌انگیز و خونین «انتقام» در سال ۲۰۱۷ به شکلی اغراق‌آمیز به آن پرداخت.
انتظار اهالی سینما از "رائد فریدزاده" رئیس جدید سازمان سینمایی که پیش از این معاون بین الملل بنیاد سینمایی فارابی بود، ارتباط گسترده تر با مجامع سینمایی در عرصه بین‌المللی و ارتقای جایگاه سینمای ایران در این عرصه است.
حکایت شمس و مولانا بی شک یکی از اسرار آمیز ترین، جذاب ترین و در عین حال پیچیده ترین حکایت هایی است که تاریخ این سرزمین با آن روبروست و شاید به همین دلیل است که کمتر کسی به خود جرعت داده است تا نقشی از آن بر پرده تصویر بنشاند.
«مجنون» حکایت تصویری و برشی از زیست مجاهدانه شهید مهدی زین‌الدین است در آستانه و در معرکه عملیات خیبر در اسفندماه سال ۱۳۶۲ است که نخستین عملیات استراتژیک تهاجمی ایران به شمار می‌آید. قاب‌های درخشانی از فضایل انسانی بروز یافته در جنگی که نبردی نابرابر از حیث امکانات و تجهیزات بود.
فیلم «دست ناپیدا» آخرین ساخته انسیه شاه حسینی تنها زن فیلمساز این دوره جشنواره فجر پس از سالها دوری از سینماست. سوژه فیلم تازه است اما کارگردان در عمل آنچنان که باید از این سوژه ناب استفاده نمی‌کند.
فیلم «میرو» آخرین ساخته حسین ریگی درست شبیه ساخته قبلی او اثر نه چندان موفق «هوک» است. همان نماها و همان قاب‌ها و همان خط اصلی داستان.
هنر را می‌توان به چند شکل و از چند زاویه نگاه کرد، گاهی تعریفی زیبایی شناسانه دارد که هنر برای زیبایی را بر پیشانی دارد و گاهی رسالتی موضوعی و هدفی محتوایی را پیش می‌گیرد، اما شاید تعریفمان هرچه باشد، باید اعتراف کنیم که اثر موفق باید با نگاهی به هر دو وجه هنر شکل بگیرد.
«مجنون» فیلم مهمی است، اما به لحاظ ساختار و تکنیک حرف تازه ای ندارد. در «مجنون» با فیلمی مواجه هستیم که قصه ندارد و از نداشتن یک فیلمنامه منسجم رنج می‌برد، صحنه‌های جنگی به شدت زیاد است و هویت بصری که در آن شکل نمی‌گیرد و بیان روایت آشفته و شلخته می‌شود.