کارگردان نمایش «باباجان سرطان تهران» که در بخش تجربه‌های اجرای جشنواره بیست و دوم تئاتر دانشگاهی حضور دارد، معتقد است تئاتر در ایران به دلیل وابستگی به مکان ثابت، تضعیف شده است. سید جعفر حجازی کارگردان نمایش «باباجان سرطان تهران» که در بخش تجربه‌های اجرای بیست و دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی ایران حضور دارد، […]
کارگردان نمایش «باباجان سرطان تهران» که در بخش تجربه‌های اجرای جشنواره بیست و دوم تئاتر دانشگاهی حضور دارد، معتقد است تئاتر در ایران به دلیل وابستگی به مکان ثابت، تضعیف شده است.
سید جعفر حجازی کارگردان نمایش «باباجان سرطان تهران» که در بخش تجربه‌های اجرای بیست و دومین جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی ایران حضور دارد، درباره این تجربه اجرایی به سینما خراسان گفت: چند سالی است که در زمینه اجرای تجربه‌های شخصی خود سابقه دارم و «باباجان سرطان تهران» هم یک تجربه شخصی خودم است. مسأله «باباجان سرطان تهران» رابطه خودم با پدرم و شهر تهران و سرطان به عنوان نقطه مشترک میان آن‌ها است.
وی درباره شکل اجرای «باباجان سرطان تهران» توضیح داد: این اثر در قالب تئاتر صحنه‌ای و تئاتر مرسوم نیست و در مسیری گردشی در ماشین اتفاق می‌افتد که متناسب با متن اجرا است و مخاطب با عینک‌های ویژه واقعیت مجازی اجرا را تجربه می‌کند. «باباجان سرطان تهران» روزهای یکشنبه و دوشنبه، ۸ و ۹ اردیبهشت ساعت ۱۶ اجرا می‌شود و در هر اجرا میزبان یک مخاطب خواهم بود. در هر روز ۴ مخاطب با این نمایش همراه می‌شوند.
این کارگردان جوان تئاتر درباره دخالت مخاطب در اجرای «باباجان سرطان تهران» اظهار کرد: مخاطب در این اثر صرفاً اجرا را تجربه می‌کند و دخالتی به آن معنا نخواهد داشت.
حجازی درباره دلایل تمایل خود به این شیوه اجرا، یادآور شد: تئاتر ما ضعیف شده زیرا مخاطب را وارد سالن می‌کند و به او می‌گوید که اینجا جای من است در حالی که اگر می‌خواهد قدرتمند باشد، باید از لاک خود بیرون بیاید. البته منظور من تئاتر خیابانی نیست زیرا تئاتر خیابانی هم یکجا ایستاده تا مردم بیایند و آن را ببینند.
کارگردان «باباجان سرطان تهران» تأکید کرد: برای اینکه تئاتر بتواند تأثیرگذار باشد باید خود را از لاک خود بیرون بیاورد تا با افراد مختلفی در سطح جامع ارتباط برقرار کند.
وی در پایان سخنان خود بیان کرد: شکل ایده آل من برای اجرای «باباجان سرطان تهران» این است که به عنوان یک راننده تاکسی مسافر سوار کنم و با او این تجربه را به اشتراک بگذارم. یک وظیفه اینگونه اجراها این است که مخاطب بیشتری را به تئاتر جذب و الگوهای جدیدی را برای تئاتر تعریف کند.
Δ