«دست‌تنها»؛‌ خلاف جریان عادی سینما

حضور التفات در کنار حافظ در قصه «دست‌تنها» خودش یک تضاد قابل تامل است. جوانی لاابالی و ولگرد و آس و پاس که از انجام هیچ کاری ابا ندارد به همراه پیرمردی که بعدا میفهمیم شاعر بوده و مرگ دخترش کبوتر او را به خط پایان رسانده و اینک زباله گردی کرده و روزی خود را از میان زباله ها و پسماندها به دست می آورد. کنار هم قرار گرفتن این دو سبب می شود تا هر کدام به دریافت جدیدی از زندگی و خود برساند و مسیر متفاوت تری را نسبت به قبل پی بگیرند. ثقفی بعنوان نویسنده فیلمنامه در شخصیت پردازی آدمهای فیلمش بسیار خوب عمل کرده. اطلاعاتی که راجع به شخصیت داستان به مخاطب داده می شود نه آنقدر زیاد است که مخاطب از همه زیر و بم شخصیت سر دربیاورد نه انقدر کم است که گنگ و نامفهوم باقی بماند. «دست‌تنها» شروعش بسیار مناسب و تکان دهنده است و پایانش بسیار تامل برانگیز و البته نباید از کارگردانی استادانه ثقفی به راحتی عبور کرد.

شاید به جرات بتوان گفت شکیب شجره- مجید مظفری و علی اوجی متفاوت ترین نقش های خود را در مقابل دوربین فرشاد گل سفیدی ایفا کرده اند. چهره پردازی مناسب به اضافه کادربندی ها و نورپردازی خوب در بخش فیلمبرداری از جمله نقاط قوت «دست‌تنها» به حساب می آید.

ششمین فیلم ثقفی در مجموع نشان از بلوغ او در عرصه کارگردانی و فیلمنامه نویسی دارد. فیلم اگرچه با متر و معیارهای امروز سینمای ایران در بخش اکران چندان همخوانی ندارد و قطعا نمی‌تواند به فروش چند صد میلیاردی دست پیدا کند؛ اما بدون تردید یکی از آثار دیدنی سینمای ایران محسوب می شود.