قطعه‌ای که از چشم خواننده‌اش افتاد/ شادی حزن انگیز «بهار بهار»

به گزارش سینما خراسان، در ادامه معرفی نواهای ماندگار نوروزی که طی دهه‌های اخیر موردتوجه مردم سرزمین ایران قرار گرفته می‌توان به قطعه معروف و ماندگار «بهار بهار» با ترانه محمد علی بهمنی و خوانندگی منحصر به فرد تورج شعبانخانی خواننده پیشکسوت موسیقی پاپ کشورمان اشاره کرد.

به طور حتم قطعه «بهار بهار» یکی از نوستالژیک‌ترین ترانه‌ها و آثاری است که فرزندان دهه شصت و هفتاد سرزمین ایران با این آهنگ ماندگار نوروزی خاطرات ریز و درشت فراوانی از دورانی که موسیقی به حد و اندازه تولید نمی‌شد را در ذهن ثبت کرده‌اند. این قطعه در کنار صدای منحصر به فرد این هنرمند آنچنان بر دل و ذهن‌های مخاطبان طی سال‌های اخیر نشسته که دیگر جزو جدایی ناپذیر آداب گوش شنیداری مخاطبان در کشورمان شده است.

تورج شعبانخانی از جمله خوانندگانی است که سال‌های متمادی در عرصه موسیقی پاپ به فعالیت و همکاری با هنرمندان زیادی مشغول بوده است. او اگر چه طی سال‌های اخیر فعالیت چندانی در عرصه موسیقی ندارد اما ترانه‌های او که عمدتاً مبتنی بر قرائت عاشقانه‌های آرام و دلنشین طراحی شده گوش مخاطب سخت پسند موسیقی پاپ را نوازش می‌دهد.

این خواننده موسیقی پاپ که در سال‌های اخیر مصاحبه‌های متعددی را با رسانه‌های مختلف پیرامون آثار خود انجام داده در یکی از گفتگوهای خود به اجرای این قطعه در برنامه ویژه نوروز شبکه تلویزیونی جام جم همراه با امید زندگانی اشاره و گفته بود: «آن‌قدر این قطعه را خوانده‌اند که دیگر از چشمم افتاده و دلم نمی‌خواهد آن را ضبط کنم. البته همه هم می‌گویند آن ورژنی که تو با گیتار خواندی، به همه آنها می‌ارزد (می‌خندد). درست است که رشته من موسیقی پاپ و سازم هم گیتار است، اما کارهای سنتی زیبا دلم را تکان می‌دهد. این کار هم در مایه دشتی ساخته شده. دشتی یک حالت بسیار خاص و نوای عجیب و تأثیرگذاری دارد. وقتی با شعر صداقت خودت را نشان می‌دهی، باید با آهنگسازی به این صداقت جان دهی و هر کس هم که این کار را می‌خواند، تحت تأثیر همین حس غریب قرار می‌گیرد. این شعر یک سال و نیم جلوی چشمم بود. سال ۵۹ بود که یک‌دفعه این حس سراغم آمد و ملودی این کار شکل گرفت.»

قطعه «بهار بهار» اگرچه توسط تعدادی از خوانندگان بازخوانی شد، اما بازخوانی این قطعه توسط مرحوم ناصر عبداللهی تقریباً معروف‌ترین بازخوانی این قطعه نسبت به قطعه‌ای است که تورج شعبانخانی آن را خوانده بود. حتی در برخی از مقاطع نیز پوشش رسانه‌ای انتشار این قطعه بازخوانی شده به حدی فراگیر شد که خیلی‌ها فکر می‌کردند نسخه اصلی قطعه متعلق به مرحوم ناصر عبداللهی است.

البته شعبانخانی بعدها درباره این قطعه بازخوانی شده طی گفتگویی به نکات جالبی اشاره کرده و گفته بود: «ناصر تحت تأثیر آن شرکت قرار گرفت و این قطعه را خواند. من با آن شرکت کار می‌کردم و یک‌جا احساس کردم در کارشان صادق نیستند. کم‌کم صدایم در آمد و آقایان فکر کردند به دشمن‌شان تبدیل شده‌ام. به خاطر اینکه لج من را دربیاورند، به ناصر بیچاره گفتند آن کار را بخواند؛ در حالی که صدایش یک چیز دیگر بود و ملودی «بهار بهار» یک چیز دیگر. خدا رحمتش کند، من که نگفتم چرا خواندی، اما همه‌اش سر یک لج و لج‌بازی بود. من که شکایتی نکردم کمااینکه کارهایم را همین الان هم بچه‌ها می‌خوانند و شکایتی ندارم. چرا شکایت کنم؟ بچه‌ای که دست به این کار می‌زند، پول برای خرید آهنگ ندارد. بگذار رقابت وجود داشته باشد و همه بخوانند؛ من اصلاً عقیده‌ام بر این است. ای کاش پیش خودم بیایند تا من حداقل بگویم چه‌طور بخوانند تا کار آبرومندی از آب دربیاید.»

آرش نصیری منتقد و مدیر برگزاری ویژه برنامه «هزار صدا» که طی سال‌های گذشته ارتباط رسانه‌ای نزدیکی با تورج شعبانخانی دارد پیرامون ویژگی‌های ماندگاری این قطعه به سینما خراسان گفت: اگر بخواهیم درباره ویژگی‌های این قطعه به ذکر نکاتی بپردازم باید در ابتدا به ترانه بسیار ارزشمند استاد محمد علی بهمنی اشاره کنم که در عین سهل و ممتنع بودن، مهربانی و صمیمیت در آن موج می‌زند. استاد بهمنی در این قطعه به زیبایی هرچه تمام تر از نشانه‌های نوستالژیک دوران منتهی به نوروز استفاده می‌کنند که برای هر مخاطبی یادآور مهربانی و یاد گذشته هاست. حال در کنار این ترانه زیبا ملودی و صدای دلنشین استاد تورج شعبانخانی است که صدایش همواره دارای یک «حزن نوستالژیک» است و طوری گوش مخاطب را قلقلک می‌دهد که شنونده یک بغض توأم با شادی را در درون خود حس می‌کند.

وی افزود: تورج شعبانخانی مرد بی ادعایی در عرصه موسیقی است که در عین این ویژگی دارای صدای آرام و مهربانی است که اگر این چارچوب‌های مثبت را در کنار ویژگی‌های شخصیتی و فنی استاد بهمنی قرار دهید می‌بینید که نمود بسیار زیبایی پیدا می‌کند که تبلور آن را می‌توان در قطعه بهار بهار مشاهده کرد. این قطعه در عین شاد بودن حزنی دارد که ممکن است گریه مخاطب را هم به همراه نداشته باشد اما در نهایت منجر به بغضی می‌شود که یادی از گذشته است.»