نظر سه نفر از اعضای آکادمی درباره برندگان اسکار

سینما خراسان:زمان زیادی به برگزاری اسکار نمانده و بازار گمانه‌زنی درباره برندگان داغ است. چه بهتر که نظر برخی اعضای آکادمی را در این باره بدانیم.

به گزارش لس آنجلس تایمز، اسکار ۲۰۲۱ بر خلاف سال‌های قبل در روزهای پایانی زمستان برگزار نشد و با تاخیر به بهار افتاد. در سال شیوع که تولیدات سینما از رونق افتاده‌اند و ستاره‌ها روی فرش قرمز نمی‌روند هم اسکار بهترین‌ها را انتخاب می‌کند.تا اینجای کار «سرزمین خانه‌به‌دوش‌ها» اثر درخشان و تحسین‌شده کلویی ژائو پیشتاز است و فیلم‌هایی مثل «زن جوان خوش‌آتیه»، «میناری»، «آوای متال» یا «پدر» هم شانس خوبی برای جایزه گرفتن دارند.در رشته بازیگر مرد (نقش اول)، آنتونی هاپکینز که پیش از این برای بازی در فیلم «سکوت بره‌ها» برنده اسکار شده است، شانس بالایی برای دوباره بردن این جایزه دارد.

اسکار نود و سوم عصر یکشنبه پنجم اردیبهشت (صبح دوشنبه ششم اردیبهشت به وقت تهران) در لس‌آنجلس برگزار خواهد شد. رای‌گیری نهایی برای تعیین برندگان جوایز از امروز پنج‌شنبه ۱۵ آوریل شروع شده است و طی پنج روز به انجام می‌رسد. در حالی که اعضای آکادمی در حال تصمیم‌گیری در این باره هستند، لس‌آنجلس‌تایمز نظر سه نفر از آن‌ها را درباره برندگان اسکار جویا شده است. البته قرار نیست نامشان را بدانیم. از این سه تن یکی نویسنده، دیگری بازیگر و آخری تهیه‌کننده سینما است.

نویسنده سینما، زنی در پنجمین دهه زندگی

بهترین فیلم: رقابت در این رشته نفس‌گیر است. به شخصه دوست دارم،‌ «سرزمین‌ خانه‌به‌دوش‌ها»، «میناری» یا «آوای متال» جایزه بگیرند. اگر استانداردهای شخصی خودم را در نظر بگیرم، «میناری» را انتخاب خواهم کرد. نه اینکه دیگر فیلم‌ها را دوست نداشته باشم. «منک» خوش‌ساخت است ولی فیلم روز نیست. «یهودا و مسیح سیاه» بازی‌های درخشانی دارد اما فیلم محبوب من نیست. «دادگاه هفت شیکاگویی» هم بازی‌های خوبی دارد و سرگرم‌کننده است اما انگار که با در نظر گرفتن شرایط برای جایزه گرفتن ساخته شده است. «پدر» هم فیلم تاثیرگذاری است اما همانطور که برخی نقدها گفته‌اند، بی‌رحم است و همین شانس جایزه‌ گرفتنش را کم می‌کند.

بهترین کارگردان: کلویی ژائو با «سرزمین خانه‌به‌دوش‌ها» یا امرالد فنل با «زن جوان خوش‌آتیه». هر دو فیلم با مهارت و اعتمادبه‌نفس کارگردانی شده‌ و هر دو کارگردان مهر تمایز خود را بر کار زده‌اند. خیلی دوست داشم که توماس وینتربرگ برای «یک دور دیگر» برنده این جایزه می‌شد اما خوب نقطه قوت فیلمش کارگردانی نیست.

بهترین بازیگر مرد:‌ به نظر من آنتونی هاپکینز در «پدر»‌ و ریز احمد در «آوای متال» شانس‌های اصلی هستند. بازی هر دو، لایه‌ لایه، عمیقا تاثیرگذار و خوشایند است. فکر کنم ریز احمد انتخاب نهایی من باشد. او نقش درامر ناشنوایی را بازی می‌کند و انصافا به خوبی از عهده‌اش برآمده است.

بهترین بازیگر زن: همه بازیگران زن در این رشته را دوست دارم. فرانسیس مک‌دورمند همیشه محبوب اسکار است و این بار هم می‌تواند جایزه را به خانه ببرد اما من ترجیح می‌دهم این بار چهره‌ای تازه مجسمه طلایی را در دست بگیرد. هر چند این نظر بی‌انصافی در حق بازی درخشان مک‌دورمند است اما من کری مولیگان را انتخاب می‌کنم.

تهیه‌کننده سینما، مردی در پنجمین دهه زندگی

بهترین فیلم: «میناری». درامی بی‌نقص و جذاب درباره آمریکا.

بهترین کارگردان: «سرزمین خانه‌به‌دوش‌ها» فیلم مورد علاقه من نیست اما کاری که کلویی ژائو در جایگاه کارگردان انجام داد، خارق‌العاده است.

بهترین بازیگر مرد: آنتونی هاپکینز در «پدر» عالی بود. در جایگاه فردی که پدر و مادری پا به سن گذاشته دارد، تماشای بازی‌اش تاثیر ژرفی بر من گذاشت. نامزدهای این رشته همه به جز چادویک بوزمن خوب هستند.

بهترین بازیگر زن: آندرا دی در نقش بیلی هالیدی. وایولا دیویس در «بلک‌باتم ما رینی» هم بازی محکمی داشت، فرانسیس مک‌دورمند که همیشه شگفت‌انگیز است، کری مولیگان هم خوب بود اما بازی در نقش یک اسطوره چیز دیگری است. پس این جایزه را به آندرا دی می‌دهم.

بازیگر، مردی در ششمین دهه زندگی

بهترین فیلم: همه نامزدهای این رشته را دوست دارم. ممکن است امروز یکی را انتخاب کنم و فردا به دیگری رای دهم. تمایلم بیشتر به سمت «سرزمین خانه‌به‌دوش‌ها» است. به دلیل زیبایی و شیوه‌اش برای به تصویر کشیدن سفر قهرمان داستان به سوی خودشناسی.

بهترین کارگردان: کلویی ژائو به همان دلیلی که «سرزمین خانه‌به‌دوش‌ها» را برگزیدم. و البته به دلیل ترکیب قدرتمندی که از حکایت مردم واقعی و داستان خیالی‌اش خلق کرده بود.

آنتونی هاپکینز در فیلم «پدر»

بهترین بازیگر مرد: آنتونی هاپکینز در «پدر». بازی او برای به تصویر کشیدن مردی بیمار که به سوی زوال عقل می‌رود به هیچ وجه سانتیمانتال نیست و به واقع تحسین‌برانگیز است.

بهترین بازیگر زن: تمام ریزه‌کاری‌های بازی فرانسیس مک‌دورمند در «سرزمین خانه‌به‌دوش‌ها» را دوست دارم. صحنه آخری که از خانه بیرون می‌آید اشکم را درآورد.