روایتی ۲۰ ساله با «روزهای رادیو»/ با تماشاگر امروز تئاتر غریبه‌ام

به گزارش سینما خراسان، نشست رسانه ای نمایش «روزهای رادیو» صبح امروز چهارشنبه ۳۰ بهمن ماه با حضور محمد رحمانیان، بازیگران و دیگر عوامل نمایش در خانه تئاتر برگزار شد.

در این نشست علاوه بر محمد رحمانیان، بهرام ابراهیمی، فهیمه رحیم نیا، لیلی رشیدی، بهنوش طباطبایی، افشین هاشمی، احسان کرمی، غزال آخوندزاده، آلاله زارع طلب‌ بازیگران، حسن علیشیری ترانه سرا، سردار سرمست تنظیم موسیقی، احسان برآبادی طراح اعلان و برنوشت و … حضور داشتند. آزیتا موگویی تهیه کننده نمایش نیز در ابتدای نشست حضور داشت اما عنوان کرد که به دلیل مشغله کاری باید سالن را ترک کند.

در ابتدای نشست محمد رحمانیان به معرفی عوامل و بازیگران حاضر در نشست پرداخت و درباره حضور حسن علیشیری گفت: در «روزهای رادیو» درباره یک دوره تاریخی صحبت می کنیم و نیاز به مشاوره درباره موسیقی داشتیم از همین رو حسن علیشیری در این نمایش کار سختی در پیش داشت.

وی با اشاره به سابقه بهرام ابراهیمی در حوزه تئاتر و همکاری طولان مدتی که با وی داشته است عنوان کرد که او در این نمایش در نقش احمد قوام السلطنه در روزهای بحرانی سال ۱۳۳۱ ایفای نقش می کند.

رحمانیان درباره دیگر بازیگران نمایش نیز توضیحاتی ارائه داد و یادآور شد: افشین هاشمی علاوه بر بازیگری به عنوان مشاور من هم در این نمایش حضور دارد. همچنین با احسان کرمی دهمین کاری است که همکاری دارم و وی در این‌ نمایش ۹ نقش را ایفا می کند و به عنوان خواننده مهمان نیز در گروه «پرچین» حضور دارد. باید اینجا از گریم درخشان ماریا حاجیها نیز تشکر کنم. غزال آخوندزاده پیانیست است و نقش بسیار سختی را ایفا می کند چون هم باید زبان لهستانی می آموخت و هم نوازندگی می کرد. بهنوش طباطبایی در این نمایش سه نقش کاملا متفاوت را بازی می کند که فعلا ترجیح می دهم درباره اش صحبت نکنم. چندسالی است که کارهای ما با حمایت و لطف آزیتا موگویی روی صحنه می رود و اگر حضور او نبود امکان اجرای آثارم فراهم نمی شد و حتی در مقاطعی که من ممنوع الفعالیت بودم موگویی در کنار من حضور داشت و از من حمایت می کرد.

وی درباره انتخاب نام نمایش توضیح داد: اسم نمایش را از روی فیلم «روزهای رادیو» وودی آلن برداشتم. این نمایش به دلیل طولانی بودن در ۲ جلد «عشق» و «آشوب» به صحنه می رود و وقایع تاریخی، سیاسی و اجتماعی ۲۰ سال از ایران را یعنی از ۴ اردیبشهت ۱۳۱۹ تا ۴ اردیبهشت ۱۳۳۹ که شب بیستمین‌ سالگرد رادیو است، به تصویر می کشد. در این نمایش استنادات تاریخی فرهنگی و اجتماعی بسیاری مطرح می شود و با اینکه نمایشی نوشتم که ارجاعات تاریخی فراوانی در آن است، نمی توانم بگویم وفادارانه نوشته ام چون در برخی مواقع مجبور شدم بعضی اتفاقات را فشرده کنم.این وقفه هایی که در کار من افتاده باعث شده از جنس تماشاگران زمانه فاصله بگیرم. من درام های بسیار ناراحت کننده و تاثیرگذاری مثل «لانچر ۵» را دیدم اما از میزان خنده های تماشاگران این نمایش متعجب شدم و این را متوجه نمی شدم چرا باید به نمایش به این غمگینی و متاثر کننده ای خندید از همین رو احسان می کنم از دنیای تماشاگران امروز فاصله گرفته ام

این کارگردان تئاتر متذکر شد: این نمایش برای سالن بزرگ طراحی شده بود چون ۸ نمایش با ۸ صحنه و امکانات مختلف در یک اثر جمع شده است و معتقدم تالار وحدت مناسب این اجرا بود که میسر نشد اما الان بچه های سالن شهرزاد به ما خیلی کمک کردند تا نمایش به بهترین وجه اجرا شود. به دلیل طولانی بودن نمایش و اینکه مدتی کم کار بودم، فکر می کنم از فضای ذهنی مخاطبان دور شده ام در روزهای اول در حال نظرسنجی از مخاطبان هستم که ببینم نمایش را در یک بخش اجرا کنم یا ۲ بخش. من با بخش بزرگی از تماشاگران امروز تئاتر احساس غریبه‌گی می کنم و انگار از آنها دور افتاده ام بنابراین امیدوارم از نمایش خوششان بیاید و علی رغم اینکه ممکن است کار برایشان خسته کننده باشد از دیدن نمایش لذت ببرند.

وی ادامه داد: من از ۳۷-۳۸ سالی که کار می کنم نزدیک به ۱۸ سالش ممنوع الکار بودم و این وقفه هایی که در کار من افتاده باعث شده از جنس تماشاگران زمانه فاصله بگیرم. من درام های بسیار ناراحت کننده و تاثیرگذاری مثل «لانچر ۵» را دیدم اما از میزان خنده های تماشاگران این نمایش متعجب شدم و این را متوجه نمی شدم چرا باید به نمایش به این غمگینی و متاثر کننده ای خندید از همین رو احسان می کنم از دنیای تماشاگران امروز فاصله گرفته ام.

در ادامه احسان کرمی درباره گریم های زیادی که در نمایش دارد، توضیح داد: این مشکل بین من و خانم حاجیها است و کار بسیار سختی است اما با تمهیداتی که اندیشیدیم، امیدوارم‌ مشکلی پیش نیاید. در نمایش ۸ گریم متفاوت دارم و در این میان باید بدون گریم خوانندگی هم بکنم که کار بسیار سختی است.

رحمانیان درباره ایده شکل گیری این نمایش اظهار کرد: طرح اولیه این متن بعد از ۱۳۸۴ و نمایش «فنز» نوشته شد و قرار بود درباره آتش گرفتن تئاتر سعدی در سال ۱۳۳۲ و بیکار شدن گروه تئاتر نوشین بود که قرار بود پرویز پرستویی و عزت الله انتظامی در آن بازی کنند. در ورژن جدید، نمایش دچار تغییراتی شد و یک شخصیت به نام رامین سنگ آتش پیدا کرد که ۸ مقطع از زندگی اش به تصویر کشیده می شود و من تلاش کردم به هر اتفاقی که در این مقطع زمانی افتاده بپردازم.

افشین هاشمی درباره همکاری با رحمانیان بیان کرد: یکی از مهمترین مشکلات ما نپرداختن درست به تاریخ فرهنگی سیاسی کشور است و زمانی با نمایشی تاریخی با اتفاقات بسیار تاثیرگذار روبرو هستیم پاسخ هایی برای دلیل اجرای آن در امروز پیدا می کنیم. مساله بعدی حضور کارگردان هایی مثل محمد رحمانیان و تاثیرگذاری آنها در تئاتر است که خیلی از وقت ها ما نمایش های آقای رحمانیان را به دلیل علاقه و اطمینانی که به وی داریم بدون خواندن متن قبول می کنیم.

بهنوش طباطبایی نیز درباره فضای خشنی که در سینما و تئاتر وجود دارد، توضیح داد: معتقدم برخوردهایی که با هنرمندان و سلبریتی ها در مطبوعات وصداوسیما می شود برای ما عادی شده اما امسال در جشنواره این میزان خشونت علنی تر شده است. ترجیح می دهم رو به جلو فکر کنم و کارم را انجام دهم. آقای رحمانیان برای من نقش های پر از چالشی را می نویسد و من با جان و دل بازی در نقش هایشان را می پذیرم. من خودم را جزو خانواده آقای رحمانیان و خانم نصیرپور می دانم چون رفتارهای انسانی بزرگوارانه ای دارند و همیشه در حق کوچکترها بزرگواری می کنند.

لیلی رشیدی نیز عنوان کرد: انگیزه من برای کار کردن در این‌ نمایش خود آقای رحمانیان بودند و خوشحالم که برای اولین بار در کارشان بازی می کنم. متاسفانه در مقاطعی عده ای می خواستند هنرمندان را از چشم مردم بیندازند و موفق هم شدند اما هنرمندان این اتفاق را نمی خواستند که متاسفانه رخ داده و باعث جدایی بین مردم و هنرمندان شده است.

کرمی با اشاره به همکاری با رحمانیان عنوان کرد: آرزوی هر بازیگری است که با بزرگان تئاتر همچون محمد رحمانیان و بهران بیضایی همکاری کند به همین دلیل همه ما از حضور در نمایش آقای رحمانیان بسیار خرسندیم. همچنین ما داریم در تئاتر یاد می‌گیریم که اول روی حرف هایی که می خواهیم بزنیم، فکر کنیم بعد آنها را به زبان بیاوریم یا به اشتراک بگذاریم و این تمرین خوبی برای ماست.

بهرام ابراهیمی نیز به عنوان قدیمی ترین عضو گروه بیان کرد: من از خیلی قدیم با محمد رحمانیان کار می کنم و خوبی کار کردن با رحمانیان این است که او اصلا عجله ای برای کار ندارد و شما نمی دانید که فردا چه چیز جدیدی با خود سر تمرین می آورد. وقتی با رحمانیان کار می کنم به نظرم به خودم نزدیک تر می شوم.

آلاله زارع طلب و غزاله آخوندزاده نیز درباره تجربه همکاری با محمد رحمانیان صحبت کردند.

فهمیه رحیم نیا نیز درباره دومین همکاری اش با رحمانیان عنوان کرد: سابقه آشنایی من با آقای رحمانیان به سال ۶۱ باز می گردد و خوشحالم که به من پیشنهاد بازی در این‌ نمایش را دادند چون‌همه فکر می کنند من فقط در کارهای بهزاد فراهانی بازی می کنم. کارهای رحمانیان همیشه مخاطبان را به فکر وا می دارد به خصوص نسل جدید را که از تاریخ هیچ چیز نمی دانند.

در ادامه حسن علیشیری نیز توضیحاتی درباره ۹ قطعه موسیقی نمایش و برهه تاریخی ۱۳۱۹ تا ۱۳۳۹ که نمایش در آن رخ می دهد، ارائه داد و سپس از پوستر نمایش نیز رونمایی شد.

در پایان جلسه سردار سرمست نیز یکی از قطعات نمایش را با صدای احسان کرمی خواند و بخش هایی از بازی بهرام ابراهیمی در نقش قوام السلطنه نیز برای حاضران در نشست پخش شد.