وقتی «ناز انگشت‌های بارون» خاطره شد/ جریان‌سازی به سبک اعتمادی

به گزارش سینما خراسان، یکی از اولین ترانه‌ها و قطعات موسیقایی که در اواسط دهه هفتاد به یکباره فضای موسیقی کشور به ویژه در حوزه موسیقی پاپ را دگرگون کرد، ترانه «من و تو و درخت و بارون» با شعری از مرحوم احمد شاملو، آهنگسازی شادمهر عقیلی، تنظیم فواد حجازی و خوانندگی خشایار اعتمادی بود که پیش از آغاز نوروز ۱۳۷۷ از رسانه ملی پخش و بسیاری از مخاطبان را غافلگیر کرد. چرا که تا آن زمان آنچه از موسیقی پاپ به مخاطبان ارائه می‌شد در ساختاری بسیار محدود توسط هنرمندانی چون عباس بهادری، حسن همایونفال، مهدی سپهر و تعدادی دیگر تعریف شده بود.

قطعه «من و تو و درخت و بارون» یا همان «من بهارم تو زمین» که بعدها به عنوان یکی از آثار آلبوم «فصل آشنایی» منتشر شد، تقریباً در شرایطی پیش روی مخاطبان قرار گرفت، که بسیاری از مردم آن را در ذهن خود به عنوان اولین قطعه موسیقی پاپ رسمی کشور می‌پندارند.

موسیقی که آنچنان فراگیر شد که هنوز هم به عنوان یکی از قطعات برتر تاریخ موسیقی پاپ کشورمان پس از پیروزی انقلاب اسلامی معرفی می‌شود. این قطعه فارغ از حال و هوای بهاری که برای مخاطبان دارد و دربرگیرنده حسی به شدت نوستالژیک از سال‌های منتهی به دهه هشتاد است، جزو معدود کارهایی است که پس از انتشار در صدا و سیما تبدیل به یک جریانی پیش رو در موسیقی پاپ ایران شد و آنچنان مخاطبانش را درگیر کرد که رسانه‌های محدود آن زمان به شکل فراگیری تلاش داشتند تا اطلاعات بیشتری از تولید کنندگانش را به مخاطبانش ارائه داده تا در مسابقه رقابت رسانه‌ای پیروز میدان باشند.

به هرحال شرایط آن روزهای موسیقی ایران به شکلی مدیریت می‌شد که موسیقی پاپ در جایگاه فعلی که امروز می‌بینیم اصلاً قرار نداشت بنابراین تولد یک قطعه کاملاً مغایر با جریان اصلی موسیقی کشور آن هم در التهابات و هیجانات سیاسی دهه ۷۰ اتفاق شگفت انگیزی بود که مضمون بهاری قطعه را در شرایطی قرار داد که واقعاً دگرگونی‌های جریان سازی را نیز در حوزه موسیقی پدید آورد.

البته مقدمه این شوک بزرگ موسیقایی تقریباً چند ماه قبل از پخش «من و تو و درخت و بارون» شکل گرفته بود. زمانی که در تابستان سال ۷۶ بود که سرها به سمت تلویزیون چرخانده شد و قطعه با مطلع «من آمده‌ام به کوی علی…» شنیده شد که گویی این همان خواننده لس‌آنجلسی معروف است که در رسانه رسمی جمهوری اسلامی ایران می‌خواند. اما قصه جور دیگری بود.

این قطعه به همراه چند قطعه دیگر مقدمه‌ای برای نمایش برگ برنده‌های موسیقایی رسانه ملی بودند که بعدها مقدمه‌ای برای حضور خواننده‌هایی همچون علیرضا عصار، محمد اصفهانی و خشایار اعتمادی و تعدادی دیگر از خوانندگان شد که بی تردید فریدون شهبازیان و تعدادی دیگر در شکل گیری آن نقش بسیار مؤثری دارند.

و این گونه بود که در شب‌های منتهی به عید سال ۷۷ یکی از همین برگ برنده‌های جذب مخاطب به بهترین شکل ممکن ماموریتش را انجام داد و معرف قطعه‌ای شد که تا به امروز هم جزو ماندگارترین ترانه‌های مرتبط با بهار لقب گرفته است. آن هم به مدد صدایی که شباهت‌های عجیب و غریبی به نمونه لس آنجلسی داشت و یک شبه هنرمندی را این چنین به شهرت رساند.

حتماً خوانندگان این مطلب همچون نگارنده به خاطر می‌آورند که یکی از ویژگی‌های بارز قطعه «من و تو و درخت و بارون» در زمان پخش آن در تلویزیون عدم نمایش تصویر خواننده (خشایار اعتمادی) و نمایش تصاویری از طبیعت بود که روی صدای خواننده گذاشته شده بود. همین تصمیم دست اندرکاران پخش اثر بود که حتی ذهن مخاطبان را به این سمت می‌برد که شاید مشکل پخش صدای خواننده لس آنجلسی مرتفع شده و او می‌تواند در ایران بخواند. اما ماجرا به گونه‌ای دیگر بود زیرا این خشایاراعتمادی جوان بود که با جنس متفاوت صدا انتخاب یک ترانه از یک شاعر مهم ادبیات معاصر کشورمان خود را به عنوان یک اتفاق تازه و خواننده‌ای جریان ساز در عرصه موسیقی پاپ معرفی کرد و تا سال‌ها نیز در کنار تعدادی دیگر از خوانندگان و آهنگسازان از جمله علیرضا عصار، قاسم افشار، امیر کریمی، حسین زمان یکه تاز میدان بود.

خشایار اعتمادی بدون تردید یکی از هنرمندانی است که با انتشار آلبوم «دلشوره» خود را به عنوان یکی از خوانندگان به اصطلاح نسل اول موسیقی پاپ در ایران معرفی و به قولی به همراه تعدادی دیگر از هنرمندان این عرصه راه برای دیگر هنرمندان این عرصه باز کرد. وی تاکنون اجراهای زیادی داشته و در سه جشنواره شرکت کرده که از جمله آن‌ها می‌توان به جشنواره پاپ و دو جشنواره بین‌المللی در ایران و جشنواره بین‌المللی موسیقی مسلمانان سارایوو W.O.M.F اشاره کرد.

اعتمادی چه بخواهیم و چه نخواهیم و چه دوستش داشته باشیم و چه نه، اکنون صدایش یکی از خاطرات ماندگار دوران کودکی و نوجوانی دهه شصتی هاست که موسیقی پاپ برای خیلی از ما با او ترانه بهاری اش شناخته شد.

او که طی این سال‌ها یکی از منتقدان جریان فعلی موسیقی پاپ ایران بوده و بارها و بارها انتقادات تند و تیزی را هم نثار نظام فعالی تولید آثار مرتبط با موسیقی پاپ کرده، مدت‌ها پیش در گفتگویی پیرامون قطعه «من بهارم تو زمین» توضیح داده بود: «نوروز ٧٧ زمانی که اثر من با عنوان «من و تو و درخت و بارون» روی اشعار شاملو ساخته و از تلویزیون پخش شد، ١٠ دقیقه قبل از سال تحویل بود و همین عامل موفقیت، شهرت و توفیق من شد. این نشان می‌دهد که چقدر صدا و سیما تأثیرگذار است. اما نمی‌دانم با چه سیاست و نگاهی جلوی این حمایت‌ها گرفته شد.»