تا پیش از یک دهه گذشته، انیمیشن، جایگاه چندان مطلوبی در سینمای ملی ما نداشت؛ مخاطبان ایرانی در این حوزه، بیشتر مصرف‌کننده بودند و از خوراک غربی ارتزاق می‌کردند. در طول یک دهه اخیر اما اتفاق‌های بسیارخوبی در حوزه تولیدات انیمیشن رخ داد و استقبال باشکوهی را به خود دید.
«تصور» به‌عنوان اثری که تلاش می‌کند در فضای ماجراجویی‌های شبانه، روایت خودش را از رویا و عشق بگوید، به اندازه کافی می‌تواند فیلمی خوبی برای تماشاگر باشد.
فیلم سینمایی «شهرک» که چیزی حدود یکماه از اکران آن می‌گذرد سوژه‌ای تازه و قصه‌ای مبهم را به تصویر می‌کشد اما در نهایت داستانش را با ابهام به پایان می‌رساند.
یکی از موفقیت‌های فیلم «فصل ماهی سفید» بومی سازی قصه‌ای با فضا و اتمسفر روسی به فضای شرقی و ایرانی است. در اکثر اقتباس‌های خارجی به ایرانی کمتر به نکته اساسی بومی سازی توجه می‌شود و در تاریخ داستان نویسی و سینما شاهد نمونه‌های موفق اندکی هستیم.
هومن سیدی، کارگردان فیلم «جنگ جهانی سوم» از خلق یک شخصیت دوست‌داشتنی و محبوب عاجز در قامت قهرمان قصه عاجز است. شکیب از ابتدا به در و دیوار می‌زند که دل مخاطب را به درد بیاورد و ترحم‌برانگیز باشد.
حضور کودکان سندروم داون در فعالیت‌های فرهنگی و هنری می‌تواند زمینه‌ای را فراهم کند که این کودکان در اجتماع بیشتر پذیرفته شوند و توانمندی‌هایشان دیده شود و بتوانند به عنوان یک انسان در جامعه نقش داشته باشند.
دومین ساخته منیر قیدی، فیلم موقعیت است؛ چندان به داستان و روابط انسانی توجه ندارد و در تلاش است تا یک کلاژ سهمگین از یک مخاطره‌ای ملی را به تصویر بکشد.
فیلم سینمایی سه کام حبس که پس از گذشت سال‌ها از زمان تولید به تازگی و در روزهای اخیر روی پرده اکران قرار گرفته، بیش از آن که یک درام اجتماعی باشد یک پایان تلخ است.
موفقیت سریال «آکتور» در جشنواره‌ای جهانی از دو جهت حائز اهمیت است: نخست اینکه در پی سیاهنمایی و نمایش فقر و فلاکت در جامعه ایران نیست؛ دوم، سریال در بخش خصوصی تولید شده و نشان‌دهنده توسعه صنعت نمایش خانگی در کشور است.
حجم استقبال و واکنش‌ها به سریال «پوست شیر» به‌گونه‌ای بود که هشتگ این سریال در روز ۱۸ اسفند با ۴ هزار و ۱۸۶ توئیت و ریتوئیت، ترند اول توئیتر فارسی شد. وجود قهرمان، هیجان و فضای احساسی سریال، سه مولفه مهم جذب و همراهی مخاطبان با این مجموعه نمایش خانگی بوده است.