طبق نظر سنجی های متعددِ صدا و سیما، شبکه مستند یکی از پر بیننده ترین کانال های سیماست که در مدت حیات کم خود توانسته بخش بزرگی از جامعه را پای خود بنشاند.
در سالهای اخیر وجود VOD ها و پلتفرم های مختلف، صنعت نمایش کشور را دستخوش تغییر و همچنین افزایش محصولات صوتی و تصویری کرده است.این محصولات در گذشته فقط در مدیوم سیما یا سینما شانس دیده شدن داشتند و بستر دیگری برای ارائه و نمایش آنها وجود نداشت.حالا با وجود این رسانه های نو ظهور و مدرن که انتظار میرفت کیفیت برنامه ها را بیشتر و بهتر کند، فقط به کمیت تولیدات توجه می شود و مثل گذشته اغلب تولیدات ضعیف، دم دستی، کپی و فاقد فخر مخاطب اند.
یکی از پرحاشیه‌ترین دنبال‌های سینما در چند سال اخیر بوده است. قسمت اول فیلم «جوکر» تبدیل به یکی از غافلگیرکننده‌ترین آثار سال شد و با فروشی بیش از یک میلیارد دلار در گیشه‌های سینما، عملکردی فوق العاده برای سازندگان رقم زد و همچنین، خواکین فینیکس را هم به اسکار رساند.
بعد از پایان سینمای کلاسیک آمریکایی با بزرگانی چون «اورسن ولز» و افول ژانر وسترن تا اواخر دهه ی 60، حالا نوبت نسل نوینی از دانش آموختگان سینمای آمریکاست تا مسیر سینما را برای همیشه تغییر دهند.
زمانی که سینما از زادگاهِ بنیانگذارانش در اروپا، به سمت صنعتی شدن در غرب وحشی پیش می رفت، هیچکس فکر نمی کرد «استیون اسپیلبرگ» و جمع کوچکی از همقطارانش، مغز متفکر این جنبش باشند.
اگر خاطر خوانندگان پایگاه سینما خراسان باشد، تقریبا یکسال قبل خبری با مضمون «قوچان همچنان از سینما محروم است» در این پایگاه منتشر شد که بعد از آن رسانه های دیگر نیز پیگیر این مطالبه به حق مردم قوچان شدند.
دنیا شبیه سینماست، از وقتی چشم وا می کنیم رو به یه پرده ی سفید، فقط تماشا میکنیم ،میان و میرن آدما، نقش اونا عوض میشه ،یه روز تماشاچیَن و یه روز دیگه هنرپیشه
تنها سینمای قوچان نیز تعطیل شده و همچنان این شهرستان از این مجموعه فرهنگی و هنری محروم است.
در میانه‌های پائیز سال گذشته که روند واکسیناسیون، شتاب بیشتری گرفت و مشخص شد که جشنواره فجر، می‌تواند بدون مشکل خاصی برگزار شود، برخی رسانه‌ها طی گزارش‌هایی، از فیلم‌های حاضر در چهلمین دوره جشنواره فجر پرده برداشتند.
«خیلی ببخشید من یکمی پیر شده ام، دست خودم نیست؛ عذرخواهی می‌کنم»، این جمله آغازین ایرج طهماسب در آغازین قسمت برنامه «مهمونی» بود؛ دیالوگی کوتاه و به غایت غمگین که علاوه بر پیرشدن آقای مجری محبوبمان به خاطرمان آورد که خود ما هم پیر شدهایم و دیگر آن کودکانی نیستیم که شخصیت‌های عروسکی او را دنبال می کردیم.