دوازده فیلم در جشنواره فیلم فجر اکران شده، در حداقل ۶ فیلم از ۱۰ فیلم باقیمانده هم با توجه به سوژه قدیمی خود، قطعا از ماسک و دیگر نمادهای کرونا استفاده نکرده‌اند، اکنون با این پرسش مواجه هستیم که دلیل مقاومت سینماگران ایرانی در برابر این اتفاق رئالیستی ملتهب چیست؟
داستانی از روزهای پایانی زندگی داریوش رضایی‌نژاد یکی از دانشمندان هسته‌ای که در عملیات تروریستی به شهادت رسید.
آثار سیاسی در سینمای ایران کم نیستند. به خصوص فیلم‌هایی که در جشنواره فجر حضور داشته‌اند و حواشی بسیاری نیز برای آنان ایجاد شده است. فیلم «ضد» به کارگردانی امیر عباس ربیعی که در بخش سودای سیمرغ جشنواره چهلم حضور دارد، جدیدترین فیلم سینمایی با محتوای سیاسی در کشور ماست.
«بی‌مادر» داستان خوبی دارد؛ انتخاب‌های از سر اجبار که انسان را وادار می‌کند تن به هرکاری بدهد، بخصوص یک زن در مقام یک مادر که برای نجات جان فرزند خود از جان خویشتن هم می‌گذرد اما متاسفانه باید گفت که این سوژه خوب قربانی یک پرداخت ضعیف و یک فیلمنامه ضعیف‌تر شده و از دست رفته‌است.
«دسته دختران» از فیلم‌های به شدت پرزحمت جشنواره چهلم است که با توجه به خلق فضاهای سخت و پر مشقت جنگی اثری قابل تامل و تحسین برانگیز است.
شاید فیلم «بی مادر» اقتباسی آزاد و دیگرگونه از داستان شیخ صنعان و دختر ترسا باشد. اگر فرض را بر این اقتباس یا برداشت آزاد بگذاریم، کاش فیلم بیشتر صیقل میخورد.
صحنه پایانی «ملاقات خصوصی»، یک تصویر خوب و ماندگار در ذهن مخاطب می‌سازد: عشق، زندان را هم گلستان می‌کند.
ملاقات خصوصی بهترین فیلم جشنواره چهلم تا روز چهارم است. ملودرامی متفاوت، قابل تحسین و برگرفته از یک داستان واقعی.
حالا ۱۱ سال از عمر تلویزیونی و ۸ سال از عمر سینمایی «پژمان جمشیدی» می‌گذرد. فوتبالیست سال‌های نه‌چندان دور دنیای ورزش که توسط سروش صحت برای بازی در نقش خودش کشف شد و آن‌قدر روان بازی کرد که خیلی زود پایش دنیای حرفه‌ای فیلم و سریال باز شد.
می‌گویند آدم عاقل از یک سوراخ چند بار گزیده نمی‌شود ولی ظاهرا برخی از تصمیم‌گیرندگان چندان توجهی به این ضرب‌المثل ندارند.